Ξεχασμένοι ήρωες..

  Είναι συχνά οι αγνότεροι, οι ωραιότεροι, οι ασφαλέστεροι, να διαφυλάξουν αμόλυντη την προσφορά της θυσίας τους και τον μυστικό αγώνα της καρδιάς τους.

  Δεν είναι πάντοτε ανώνυμοι.Συνήθως είναι επώνυμοι, όταν πράττουν για το κοινό συμφέρον,

και, όταν κάποτε λήγει για διάφορους λόγους η προθεσμία της δημόσιας δράσεώς τους,οι 

συναγωνιστές τους οι ευεργετημένοι τους, εκείνοι που απόλαυσαν ζωή από αίμα που αυτοί έχυσαν σταλαγματιά-σταλαγματιά,έχουν κλειστά τα πρακτικά της μνήμης.

  Ούτε δάφνες, ούτε παράσημα, ούτε επικήδειοι, ούτε "ἐπί κιλλίβαντος πυροβόλου", ούτε "δημοσίᾳ δαπάνῃ". 

  Τι χρειάζεται άλλωστε; Δεν είναι οπωσδήποτε "κάλλιστον εντάφιον", η βασιλεία. Δεν ήταν γι' αυτούς αναγκαία υπόδειξη για να πειστούν  να πολεμήσουν. Βγήκε από μέσα τους η δύναμη να πεθάνουν για το ιδανικό τους. Έτσι δεν επεδίωξαν κλέη. Σ' αυτούς πάντα φτάνει ο αθώρητος "άρραφος χιτώνας", που ύφανε το μέσα χρέος, για να τους σκεπάζει πεθαμένους ή ζωντανούς.

Ούτε καν υποψία για την αβροφροσύνη της στήλης του: " Ἡ πατρίς εὐγνωμονοῦσα ..."

  Αυτοί είναι η ίδια η Πατρίδα, που ζει , γιατί τη ζούνε τα παιδιά της σε όλους τους χρόνους, σε όλους τους καιρούς, όπου και όπως:Στην παραλία της Αυλίδας,πλάι στα δεμένα καράβια των Παναχαιών,όπου η Ιφιγένεια,στην ωραιότερη ώρα της ζωής, ανακράζει: " Δίδωμι σῶμα τοὐμόν

Ἐλλάδι. θύετε... '', στον τύμβο του Μαραθώνα, στα στενά των Θερμοπυλών,στο κώνειο του Σωκράτη, στο όστρακο του Αριστείδη.

  Και έπειτα "Graecia capta ferocem victorem vicit"( ἡ κατακτηθεῖσα Ἐλλάς ἐνίκησε τόν τραχύ κατακτητή) και πρωτοπόρα κράτησε ψηλά το λάβαρο του "ἐν τούτῳ νίκα" και εξασφάλισε την ορθόδοξη πίστη του Υιού του Θεού με τις υπερόριες φυγές(τους εκτοπισμούς) των Ιεραρχών της,τα "γραπτά"μέτωπα και τους ακρωτηριασμούς των Ομολογητών της. Και στα τετρακόσια χρόνια της μαύρης σκλαβιάς βίωσε την πρακτική της θυσίας του "εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός και θα πεθάνω"

  Και όταν χτύπησαν τα καμπαναριά του μεγάλου Αγώνα, το Συναξάρι του Γένους ταξίδεψε στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγιού, στα ματωμένα νερά της Χίου και στα Ψαρά. Και όταν ήρθε η Λευτεριά, οι ξεχασμένοι ήρωες πλήρωσαν μεγαλόψυχα τον κλήρο της θυσίας τους: Η Μαντώ στα μοναχικά της νυχτέρια για το τάμα που είχε κάνει: "Η Πατρίς μου να ελευθερωθεί,αδιάφορο εγώ τι θα απογίνω"! Ο ηρωικός Ματρόζος στα φτωχά γηρατειά του, ο Νικηταράς με το απλωμένο για βοήθεια χέρι του,η Ψωροκώσταινα με την απλοχεριά της.. Κια μετά ο μικροπατέρας Παύλος Μελάς: "Κάπου- κάπου ένα δάκρυ.. και μετά μια μεγάλη ιδέα και στεγνώνει το δάκρυ". Και ο Γερμανός Καραβαγγέλης , που τελειώνει καρτερικά στην "εξορία" της Ευρώπης.Και μετά οι άγνωστοι τάφοι των μαχητών μας στην Αλβανία,οι χήρες με τα ορφανά των Καλαβρύτων και των Διστόμων,που νίκησαν τη φρίκη.Είναι και ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ολόκληρη μια πινακοθήκη ηρώων στην Κύπρο.

  Σήμερα στην Πατρίδα δεν μιλάμε για ήρωες. Ακούστηκε μάλιστα πως θα τους πάρουν από τα πάρκα και τις πλατείες για να τους "φυλάξουν" στα μουσεία! Το μνημείο της Ευτυχίας Καλύβα εξαφανίστηκε από τον τόπο του. Λησμονημένη λες και ανεπίσκεπτη, "miserabile visu",οικτρόν θέαμα άλλωστε, κοίτεται η Μάνα της Κατοχής με το βρέφος στο στήθος.

  Δεν μιλάμε για ήρωες. Μάλιστα από καιρό έχει αρχίσει μια παράδοξη απομυθοποίησή τους!

Έτσι , ελευθερωμένοι από "εθνικιστικα" -για την ακρίβεια εθνικά- ταμπού, άρχοντες και αρχόμενοι ασχολούμαστε με ατελείωτα σκάνδαλα και ανίερες νομιμοποιήσεις.

Οι ξεχασμένοι ήρωες!

  Αδέλφια Έλληνες, η αλήθεια είναι πως αυτοί δεν μας έχουν ανάγκη. Εμείς ζούμε απ' αυτούς.Και αν τους ξεχάσουμε, εμείς θα αφανιστούμε.

  Γιατί αυτοί είναι οι ασπίδες μας και οι μυστικοί κυματοθραύστες στις μεγάλες φουρτούνες μας σ' αυτόν τον Βράχο, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση,που όρισε ο Θεός να κατοικούμε.

πηγή: Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό "Η Δράση μας", τεύχος Μαρτίου 2019