ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ (Στο Μέγα Βασίλειο)

Το μέγα ανάστημά σου σήμερα αναμετρώ, Άγιε Ιεράρχη, ευλαβικά!
 Των ιερών βημάτων σου τ' αχνάρια σε άλλο Φως με φέρνουν κι ομορφιά! 
Ψηλά!...
Στ' αρχοντικό του Πόντου, ρίζες ποτισμένες με Μαρτύρων αίμα!
 Κι ο μικρός και Μέγας της Εμμέλειας γυιός, αγίας οικογένειας βλάστημα και θρέμμα! 
Μεσ' τους δρόμους χύθηκα της Ιστορίας, αναζήτησης να 'βρω τον <<Μεγάλο>>! 
Στάθηκα σε ονόματα άξια τιμής! 
Μα, με θάμπος άλλο, έλαμπες Εσύ, της Καισάρειας άστρο και της Οικουμένης Βασίλειε σοφέ! 
Της Αρετής τα στάχυα ολούθε σπέρνεις! 
Και την Εκκλησία σαν καλός Τσοπάνος την ποιμαίνεις! 
Τ' ασκητικά και όσια, πως πιάσαν χέρια σου τη λάσπη και το χώμα και πόλη χτίσανε στον Ήλιο της Αγάπης!...
Του ανθρώπου και του πόνου βάλσαμο γίνανε! 
Χρυσή η Πόλη! Ποια όμοια με τη <<Βασιλειάδα>>! 
Βουβαίνονται τα στόματα των πλάνων!
Τη δουλική ποδιά σε βρήκανε ζωσμένο, να πλένεις τις πληγές, Ιατρέ, κάποιων, φτωχών ζητιάνων!... 
Τα βήματά σου παίρνω! Που να σταθώ!... Εδώ υψώνεις κάστρο! Εκεί ναό!  
Ανάβλυσμα η σοφία στο λόγο σου! Κεραυνός, στα φρυάγματα των αιρετικών!
Μα, εμένα με μέθυσε, Παιδί του Πόντου μας, και ένα μέγα άλλο, θάμπωμα του νου!
Του Ελληνισμού ξανάφτει ο λόγος σου τον αρχαίο πυρσό Φως, απ' του Χριστού!... 
Δάσκαλε του Γένους μας Τρισμεγάλε, σκύψε να ευλογήσεις την Ελληνική σήμερα τη Νιότη!
Να πάρει της ψυχής σου την πύρινη πνοή με τη σπουδή στην Αιώνια Αλήθεια και την Αρετή!... 
Ν' αναστηθεί η φωνή σου μες' στη Χώρα, ώρα και πάλι τώρα!...