Όσοι πονάνε πολύ και για τη σωτηρία όλου του κόσμου και βοηθάνε με τον τρόπο τους-αγωνιζόμενοι δηλαδή- και εμπιστεύονται τον εαυτό τους ταπεινά στα χέρια του Θεού,αυτοί νιώθουν και τη μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, και η ζωή τους τότε είναι μια συνεχής δοξολογία γιατί φτερουγίζουν εσωτερικά σαν Άγγελοι, δοξολογώντας μέρα-νύχτα το Θεό.

Ενώ, εκείνοι που αδιαφορούν για τη σωτηρία της ψυχής τους και προσπαθούν να βρουν χαρά και ανάπαυση στη μάταιη τούτη ζωή,συνέχεια μπλέκονται και βασανίζονται στα ατελείωτα κοσμικά γρανάζια και ζουν από εδώ την κόλαση.

Οι Άγιοι δεν παρεξηγούνται όπως οι άνθρωποι, εάν ευλαβούμεθα περισσότερο ένα μικρότερο Άγιο από ένα μεγαλύτερο γιατί είναι Άγιοι και δεν έχουν τις ανθρώπινες μικρότητες. Οι Άγιοι έχουν φυσικά την ανθρώπινη Αγιότητα και όχι τη θεϊκή Τελειότητα, που έχει ο Χριστός. Γι' αυτό δεν πρέπει να σκανδαλιζόμαστε, όταν βλέπουμε κάποια μικρή ατέλεια που είχαν στις αρχές του πνευματικού τους ξεκινήματος, και να δικαιολογούμε τις αδυναμίες μας,διότι στις αρχές της πνευματικής εκπαιδεύσεως, τους εκπαίδευε και ο Θεός,παίρνοντας για λίγο τη Χάρη Του, για να γνωρίσουν την ανθρώπινη αδυναμία τους ,να ταπεινωθούν και μετά να δεχτούν διπλή Χάρη και για να έχουμε και μεις παραδείγματα.

Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης.