Δύο Ζεστά Χέρια..

Οἱ δρόμοι τῆς Ἀθήνας ἦταν ἀκόμη ἔρημοι. Χαράματα 

χειμωνιάτικης ἡμέρας. Ὁ ἀγαθὸς Ἱερέας ἐβάδιζε γιὰ τὴν 

Ἐκκλησία του, ὅπου θὰ ἔψελνε τὸν Ὄρθρο.

●

Ξάφνου, μιὰ μισοσβησμένη φωνή,

ἀπὸ τὴν γωνιὰ τοῦ δρόμου, τὸν σταματᾶ. 

Ἦταν ἕνας ρακένδυτος γέρος ζητιάνος, ποὺ ἅπλωνε

τὸ ἰσχνὸ χέρι του ζητώντας βοήθεια.

●

Ὁ παπᾶς, πατέρας πολυμελοῦς οἰκογένειας,

τοῦ κάκου ψάχνει καὶ ξαναψάχνει τὶς τσέπες του.

Δὲν βρίσκει οὔτε πεντάρα. Λυπᾶται πολὺ γι’ αὐτό...

●

Τότε, αὐθόρμητα, σκύβει στὸν ζητιάνο, ἀδράχνει μὲ τὰ ζεστά, 

πατρικά του χέρια τὸ σκελετωμένο χέρι ποὺ ἁπλωνόταν,

τὸ σφίγγει καὶ μὲ φωνὴ γεμάτη ἀγάπη καὶ συμπόνια, λέει:

Ἀδελφέ μου, δὲ βρίσκω τίποτε νὰ σοῦ δώσω...

Θὰ ξαναπεράσω νὰ σὲ βρῶ, σὰν θὰ ἔχω κάτι γιὰ σένα...

●

Τὰ ζεστὰ χέρια τοῦ παπᾶ θέρμαναν τὸ παγωμένο χέρι

τοῦ ζητιάνου. Ἡ ἁπαλὴ καὶ στοργικὴ φωνή του γλύκανε

σὰν χάδι τὴν βασανισμένη του καρδιά.

●

Κι ὁ ζητιάνος τότε, μὲ νέα φωνή, ἀπαντᾶ:

Δέσποτα, μοῦ ἔδωσες τὸ πᾶν... Νὰ ἤξερες πόσα χρόνια

εἶχε νὰ πιάσει ἀνθρώπινο χέρι τὸ δικό μου!... 

Πηγή: www.romnios.gr