Aπόγευμα...  και οι καμπάνες χτυπούν γλυκά γλυκά για την Παράκληση, κι ο κόσμος όλος τρέχει κρατώντας κάποιο μυστικό που έχει κρυμμένο στα βάθη της ψυχής του και που τον σπρώχνει προς την Εκκλησία.
Θεέ μου! Πόσος κόσμος! Λίγοι είναι χαρούμενοι, λίγοι είναι αυτοί που θαρρείς ότι πηγαίνουν σε πανηγύρι. Ο πολύς κόσμος είναι πονεμένος και ζητεί παρηγοριά. Η μητέρα Παναγιά κρατεί στην αγκάλη της τον Χριστό και καλοδέχεται τους πονεμένους με ένα γλυκό χαμόγελο. Πλήθος κόσμου περιτριγυρίζουν, ανάβουνε κεράκια χύνουν δάκρυα, γονατίζουν ευλαβικά, κρεμούν τάματα στην εικόνα της. Βλέπω, πως τα βλέμματά τους καρφώνονται επάνω Της και τα χείλη τους ψελλίζουν λόγια καρδιάς, ακατάληπτα για τους άλλους, μα λόγια που παρουσιάζουν δράματα και τραγωδίες ζωής.
Οι ψάλτες, ολοένα ψάλλουν τους συγκλονιστικούς ύμνους της παράκλησης, λόγια που μιλούν για τον πόνο της ανθρώπινης καρδιάς, για τα «νέφη των συμφορών» της, για την «αντίληψιν» της Παναγίας την κραταιά, για τα δράματα και τους πόνους της ζωής. Οι πονεμένοι κλαίνε διαρκώς και αισθάνονται ότι τα δάκρυα τους τα ευλογεί η Παναγία και γίνονται βάλσαμο και γλυκαίνουνε τον πόνο.
Λάμπει ολόκληρος ο ναός από τα αναμμένα κεριά. Είναι γεμάτος έως επάνω από τα μυρωμένα σύννεφα του μοσχολίβανου. Ο κόσμος ξεκουράζεται από τον πόνο.

Η ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ