Από την έκθεση του Υπουργείου Παιδείας " Περιστατικά εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα" που δημοσιοποιήθηκε πριν από λίγο:

Συνολικά, για το έτος 2018 κατεγράφησαν πεντακόσια ενενήντα ένα (591) περιστατικά (αύξηση σε σχέση με τα περιστατικά που κατεγράφησαν το 2017 κατά 6%) εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας», εκ των οποίων, «στην Ορθόδοξη Εκκλησία αφορούν πεντακόσια εξήντα τέσσερα (564) περιστατικά (δηλαδή το 95% επί των συνολικών περιστατικών), αρκετά από τα οποία, πέραν του κατά περίπτωση ειδικότερου ποινικού τους χαρακτηρισμού, φέρουν χαρακτηριστικά θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, συμπεριλαμβανομένου του απροειδοποίητου τρομοκρατικού χτυπήματος της 27ης Δεκεμβρίου στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Αθήνα».

Όσον αφορά δε το συγκεκριμένο περιστατικό στον Ι. Ν. Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η έκθεση υπογραμμίζει ότι η εν λόγω ενέργεια «είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό δύο ατόμων, παρά το ότι οι τρομοκράτες επιδίωκαν –σύμφωνα με την σχετική ανάληψη ευθύνης– μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων. 

Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που πραγματοποιείται τρομοκρατική επίθεση σε θρησκευτικό χώρο με διακηρυγμένο σκοπό την πρόκληση νεκρών και αξίζει να τονιστεί ότι αυτή η επίθεση στράφηκε εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

πηγή:http://malkidis.blogspot.com/

Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτόν, καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸνἐν τῇ φάτνῃ, 

διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. (Λουκ. β,7)

Κανένα πανδοχείο και κανένας συγγενής δεν φιλοτιμήθηκε  να προσφέρει στον Νεογέννητο Χριστό τόπο για φιλοξενία.

Στην μικρή Βηθλεέμ, για όλους τους ανθρώπους υπήρχε χώρος. Για τον Πλάστη όμως και Σωτήρα, ούτε μια μικρή γωνιά δεν βρέθηκε, παρεκτός από το σπήλαιο και την φάτνη!

Σήμερα, στο δικό μας κατάλυμα, δηλαδή, στην Πατρίδα μας, στο χωριό μας, στις οικογένειές μας, στις καρδιές μας, υπάρχει άραγε διαθέσιμος τόπος για τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό;

(1). Και πρώτα-πρώτα ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας.

Εμείς, οι βαφτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε άραγε τόπο για τον Κύριό μας στο κατάλυμα της καρδιάς μας;

Καθαριζόμαστε από τα πάθη, ώστε να γίνει η καρδιά μας φάτνη άνετη και ζεστή για τον Χριστό, που γεννιέται;

(2) Ευρίσκει ο Χριστός τόπο στο κατάλυμα του δικού μας σπιτιού; 

Έχει θέση ο Χριστός στην οικογενειακή μας ζωή; 

(3). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα μέσα στον χώρο της Εκκλησίας;

Ευρίσκει τόπο να σταθεί στους διαθρησκειακούς διαλόγους και στις σχέσεις μας με τους παπικούς και τους προτεστάντες;

(4). Ευρίσκει  σήμερα ο Χριστός κατάλυμα στο πνευματικό πανδοχείο του Γένους μας, που είναι το σχολείο το Ελληνικό;

Ποια είναι η θέση του Χριστού στην αγωγή και την εκπαίδευση της νεότητας;

(5). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στο μεγάλο ’’φροντιστήριο’’ της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, που είναι η τηλεόραση;

Έχει τόπο ο Χριστός να αναπαυθεί στα τηλεοπτικά προγράμματα και ιδιαίτερα στα προγράμματα ψυχαγωγίας των παιδιών;

(6). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στις ολόφωτες πλατείες των ημερών των Χριστουγέννων με τους κλόουν, με τα ξωτικά και με τους μάγους;

(7). Ευρίσκει ο Χριστός κατάλυμα στην Βουλή των Ελλήνων;

Υπάρχει τόπος για τον Σαρκωθέντα Λόγο μέσα στις καρδιές των πολιτικών μας ανδρών, στις αποφάσεις τους και στους νόμους, που ψηφίζουν;

Εάν αποπειραθούμε με στοιχειώδη ειλικρίνεια, να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα, τότε θα καταλήξουμε στην θλιβερή διαπίστωση, ότι και σήμερα στην πολύπαθη Πατρίδα μας μέρα Χριστουγέννων, συνεχίζουμε  κατά τα φαινόμενα και μιλάμε την γλώσσα της Βηθλεέμ:

- Δεν έχουμε χώρο για Σένα, Χριστέ, στην οικογένεια.

- Δεν μπορούμε να Σε φιλοξενήσουμε στην κοινωνική μας ζωή.

- Δεν έχουμε για Σένα κατάλυμα στους νόμους μας και στα βουλευτήριά μας.

- Δεν έχουμε τόπο για Σένα μέσα στα σχολεία μας.

- Σε θέλουμε έξω από την προσωπική μας ζωή.

- Δεν μπορείς να μείνεις μαζί μας.

Πρ’ όλα αυτά οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι, όπως πάντοτε, υπάρχει και σήμερα η μικρή μαγιά, που λαβώθηκε μεν, αλλά δεν πειράχτηκε θανάσιμα από τα μικρόβια του μισόκαλου, δηλαδή τα πάθη, τον ευδαιμονισμό, την φιλαυτία, την εκκοσμίκευση και τον οικουμενισμό.

Αυτή η μαγιά, με την χάρη του Θεού, δίνει στις ημέρες μας τις πρώτες μαρτυρίες, ότι ο Λαός μας, ’’καθήμενος εν σκότει και σκιά θανάτου’’ επί έτη πολλά, αρχίζει τώρα και βλέπει ’’φώς μέγα’’. Αρχίζει και δείχνει την απογοήτευσή του από τις φαύλες επιλογές του παρελθόντος και στρέφει σιγά-σιγά τις ελπίδες του προς τον Ενανθρωπήσαντα Χριστό.

Όσο για τους συνανθρώπους μας εκείνους, που φέρονται τάχα αδιάφορα ή ακόμα και εχθρικά απέναντι στο γεγονός της Βηθλεέμ, φαίνεται πως τώρα αρχίζουν κι αυτοί –κάτω από τις απειλές του πορτοφολιού- να προβληματίζονται και να συσπειρώνονται γύρω από αξίες πατροπαράδοτες,  που λησμονήθηκαν: την αλληλεγγύη, το φιλότιμο, την συμπόνια, την ανθρωπιά.   

Άλλωστε -όπως έγραψε κάποιος- τώρα που μας τέλειωσαν τα λεφτά, τι μας μένει εκτός από τον Χριστό, για να ακουμπήσουμε επάνω του;

Ο πολυαγαπημένος μας Άγιος Παΐσιος , σε κάποια από τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, είπε:

’Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον.

Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. Εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του’’.

Αληθινά Χριστούγεννα και στις καρδιές μας!

Χρόνια πολλά!

Πραγματοποιήθηκε και φέτος, με την βοήθεια του Θεού, η γιορτή των κατηχητικών σχολείων της ενορίας Κοιμήσεως της Θεοτόκου Aμπελώνα. Σκοπός του κατηχητικού μας σχολείου είναι να αγαπήσουν τα παιδιά μας το Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, μαθαίνοντας για Αυτόν ο οποίος για την σωτηρία μας θυσιάστηκε για εμάς. Να αγαπήσουν την εκκλησία, να μάθουν τον σκοπό της ζωής μας και να παραμείνουν ενεργά μέλη της Αγίας μας Εκκλησίας που είναι κιβωτός σωτηρίας.

Ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα!!!

"Χριστός γεννάται,δοξάσατε!"

Καλή Σαρακοστή,καλόν αγώνα!

''Η μεγαλύτερη ευτυχία,δόξα,τιμή,ως και ο μεγαλύτερος πλούτος σε ένα ανδρόγυνο είναι να έχουν αγάπη αναμεταξύ τους.
Προτιμήστε να έχετε αγάπη και να είσθε φτωχοί παρά να είσθε πλούσιοι και να μην έχετε αγάπη.
Όταν έχετε αγάπη,θα έχετε τον Θεό και όταν θα έχετε τον Θεό,θα τα έχετε όλα."

+Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

"-Γέροντα,τι είναι το χαροποιό πένθος;
-Είναι η χαρά που προέρχεται από τη λύπη για ένα σφάλμα μας.
Στο χαροποιό πένθος υπάρχει και πόνος και χαρά γ' αυτό λέγεται χαρμολύπη.
Λυπάται ο άνθρωπος από φιλότιμο που λύπησε το Χριστό,χαίρεται όμως γιατί νιώθει θεία παρηγοριά.
Ο αμαρτωλός,όταν μετανοήσει ειλικρινά,συγχωρείται από τον Θεό,αισθάνεται μέσα του θεία παρηγοριά και μπορεί να φθάσει σε πνευματική αγαλλίαση.

"Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης"

Το τελευταίο μήνυμα

Στις 27 Απριλίου 1941,την ώρα που οι σιδηρόφρακτες στρατιές του Χίτλερ έμπαιναν στην ελληνική πρωτεύουσα,από τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών,μεταδιδόταν το παρακάτω ιστορικό μήνυμα προς τον ελληνικό λαό:

"Έλληνες,θάρρος!Δεν νικηθήκαμε.Η ελευθερία γρήγορα και πάλι θα έρθει. Ψηλά τα κεφάλια.
Έλληνες,περιφρονήστε τους κατακτητές.'Οχι δάκρυα και λυγμούς.
Σταθείτε περήφανα. Κλειστείτε όλοι στα σπίτια σας.
Όταν θα μπαίνουν οι βάρβαροι, ούτε ένας δεν πρέπει να βρεθεί στους δρόμους.
Σφίξτε τις καρδιές σας.
Η Ελλάδα δεν πεθαίνει!"

πηγή:Ορθόδοξο Χριστιανικό Νεανικό Περιοδικό "Προς τη Νίκη",Οκτώβριος 2019

 Καλή κατηχητική χρονιά! 

Ξεκινήσαμε και σε περιμένουμε να ζήσουμε μαζί 

στιγμές Χριστού με την καλύτερη συντροφιά!

Κάθε Κυριακή,μετά τη θεία λειτουργία,στις 11 π.μ

σε περιμένουμε στην αίθουσά μας στο παλιό ΚΕΠ(πίσω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο)  .

Έλα και εσύ! Σε περιμένει ο Χριστός!

                                    Σαν σήμερα δολοφονείται ο Ιωάννης Καποδίστριας στο Ναύπλιο.
                                        Ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση.

"Η συνείδηση...,φοβερό!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά,μεγαλύτερη κόλαση από το κάψιμο της συνειδήσεως.
Δεν υπάρχει φοβερώτερο και βασανιστικώτερο σαράκι από το σαράκι της συνειδήσεως.
Οι κολασμένοι θα υποφέρουν αιωνίως,γιατί θα τους βασανίζει η σκέψη πως έχασαν τα αγαθά του Παραδείσου για λίγα χρόνια επιγείου ζωής,
αν και αυτά ήταν γεμάτα τύψεις και άγχος.
Τα πάθη τότε δεν θα ικανοποιούνται και αυτό θα είναι άλλο βάσανο."

Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης

"Μοναστήρι είναι και το σπίτι σου, αν θες.
Δεν είναι  ο χώρος που κάνει το Μοναστήρι.
Είναι ο τρόπος.
Πήγαινε,να προσεύχεσαι και να κάμεις υπομονή σε όλα."

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Η στάση του Αγίου Σιλουανού απέναντι σε όποιον διαφωνούσε μαζί του

Αρχιμ. Σωφρονίου
Είναι αδύνατο ν’ αποσιωπήσουμε ένα αξιόλογο διακριτικό του χαρακτήρα του Γέροντα: τη στάση του απέναντι σ’ όποιον διαφωνούσε μαζί του. Επιθυμούσε ειλικρινώς και βαθειά να καταλάβει ένα τέτοιον άνθρωπο όσο μπορούσε καλύτερα και να μην προσβάλει ό,τι είναι ιερό γι’ αυτόν.
Ξέρουμε τη συνομιλία του Γέροντα με έναν αρχιμανδρίτη, που ασχολείτο με το ιεραποστολικό έργο μεταξύ των ετεροδόξων. Ο αρχιμανδρίτης αυτός σεβόταν πολύ τον Γέροντα, κι όταν επισκεπτόταν το Άγιον Όρος, ερχόταν επανειλημμένως να συνομιλήσει μαζί του. Ο Γέροντας τον ρώτησε πώς κηρύττει. Ο αρχιμανδρίτης, νέος και άπειρος ακόμη, με υπερβολικές μάλλον χειρονομίες, απάντησε νευρικά:
-Τους λέω: Η πίστη σας είναι διεστραμμένη. Όλα σ’ εσάς είναι διεστραμμένα, όλα ψεύτικα, κι αν δεν μετανοήσετε, δεν θα σωθείτε.
Σαν τ’ άκουσε ο Γέροντας, τον ρώτησε:
-Πέστε μας όμως, άγιε αρχιμανδρίτα, αυτοί πιστεύουν στον Κύριον Ιησού Χριστό, πως είναι ο αληθινός Θεός;
-Αυτό το πιστεύουν.
-Και τιμούν την Παναγία;
-Την τιμούν, αλλά διδάσκουν λανθασμένα πράγματα γι’ αυτήν.
-Και τους αγίους τους παραδέχονται;
-Ναι, τους παραδέχονται, αλλά από τότε που αποσχίστηκαν από την Εκκλησία, τί αγίους μπορούν να έχουν;
-Κάνουν ακολουθίες στις Εκκλησίες; διαβάζουν τον λόγο του Θεού;
-Ναι, και ναούς έχουν και ακολουθίες, μα αν τις βλέπατε πόσο υστερούν οι ακολουθίες τους από τις δικές μας, πόσο ψυχρές, πόσο άψυχες είναι!
-Άγιε αρχιμανδρίτα, η ψυχή τους αισθάνεται πως πράττουν σωστά που πιστεύουν στο Χριστό, που τιμούν την Παναγία και τους αγίους, που τους επικαλούνται στις προσευχές τους. Γι’ αυτό, όταν τους λέτε πως η πίστη τους είναι νόθα, δεν θα σας ακούσουν… Αν όμως λέγατε στους ανθρώπους πως καλώς κάνουν που πιστεύουν στο Θεό, πως καλά κάνουν που τιμούν την Παναγία και τους αγίους, που πηγαίνουν να λειτουργηθούν στις εκκλησίες και που προσεύχονται στα σπίτια τους, πως καλά κάνουν όταν διαβάζουν τον Λόγο του Θεού και τα λοιπά, έχουν όμως εδώ κι εκεί λανθασμένες θεωρίες και πρέπει να τις διορθώσουν και τότε όλα θα είναι καλά και θεάρεστα κι έτσι με τη χάρη του Θεού όλοι θα σωθούμε… «Ο Θεός αγάπη εστίν» και γι’ αυτό το κήρυγμα πρέπει να βγαίνει πάντα από την αγάπη. Τότε θα ωφεληθεί κι αυτός που κηρύττει κι αυτός που ακούει. Αν τους κατακρίνετε όμως, τότε η ψυχή του λαού δεν θα σας ακούσει και δεν θα προέλθει όφελος.
Συνήθως ζητούν την ελευθερία οι άνθρωποι, για να κάνουν «ό,τι θέλουν».
Κάποτε ο Γέροντας συνομιλούσε μ’ ένα φοιτητή που επισκέφθηκε τον Άθωνα και έλεγε πολλά περί ελευθερίας. Όπως πάντα, ο Γέροντας παρακολούθησε με πολλή προσοχή τις σκέψεις και τα συναισθήματα του συμπαθούς, αλλά και αφελούς συνομιλητή του. Βέβαια οι ιδέες του περί ελευθερίας συγκεντρωνόταν από τη μια στην απαίτηση για περισσότερες πολιτικές ελευθερίες κι από την άλλη στη δυνατότητα να ενεργεί κανείς γενικά σύμφωνα με τα κίνητρα και τις επιθυμίες του.
Ο Γέροντας απαντώντας του εξέθεσε τις δικές του απόψεις: «Ποιός δεν θέλει ελευθερία; Όλοι την θέλουν, αλλά πρέπει να ξέρεις πού είναι και πώς να την βρεις. Για να γίνεις ελεύθερος, πρέπει να δεσμεύσεις τον εαυτό σου. Όσο περισσότερο δεσμεύεις τον εαυτό σου, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία θα έχει το πνεύμα σου… Πρέπει να δεσμεύεις μέσα σου τα πάθη, να μην σε κυριεύουν, πρέπει να δεσμεύεις τον εαυτό σου για να μην κάμεις κακό στον πλησίον σου… Συνήθως ζητούν την ελευθερία οι άνθρωποι, για να κάνουν «ό,τι θέλουν». Αυτό όμως δεν είναι ελευθερία, αλλά η κυριαρχία της αμαρτίας πάνω σου. Η ελευθερία να αμαρτάνεις, να πορνεύεις, να είσαι άκρατης και να μεθάς, να μνησικακείς, να εκβιάζεις, να φονεύεις ή να κάνεις κάτι παρόμοιο, όλα αυτά δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία, καθώς είπε ο Κύριος: «πας ο ποιών την αμαρτίαν, δούλος έστι της αμαρτίας». Και πρέπει να προσευχηθεί κανείς πολύ για να γλυτώσει απ’ αυτή τη φοβερή δουλεία.
Εμείς νομίζομε πως η αληθινή ελευθερία έγκειται στο να μην αμαρτάνεις και στο ν’ αγαπάς τον Κύριο και τον πλησίον σου μ’ όλη την καρδιά σου και μ’ όλη τη δύναμή σου.
«Η αληθινή ελευθερία είναι η διαρκής παραμονή κοντά στο Θεό».
Παρότι το βάθος των λόγων του Γέροντα ξεπερνούσε τα όρια της αντιλήψεως του νεαρού φοιτητού, αυτός έφυγε ζωηρά επηρεασμένος.

«Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ
Δημοσιεύτηκε 1 week ago από τον χρήστη Δημήτριος Αθανασίου
Ετικέτες: ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ ΑΘΩΝΙΤΗΣ

πηγή:http://www.diakonima.gr

Ο καθένας θα δοξαστεί κατά το μέτρο της αγάπης του!

Ο Κύριος μάς έδωσε τήν εντολή να αγαπάμε ο ένας τόν άλλον. Αυτή είναι η αληθινή ελευθερία: η αγάπη για το Θεό και τον πλησίον. Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα.
Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα – αυτό όμως δέν έχει σημασία για την ψυχή. Δεν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς η άρχοντας, πατριάρχης η ηγούμενος η διοικητής. Mπορεί όμως ο καθένας, σε όποια τάξη κι άν ανήκει, ν’ αγαπάει το Θεό και να είναι ευάρεστος σ’ Εκείνον – κι αυτό είναι το σπουδαίο. Και όσοι αγαπούν περισσότερο το Θεό στη γη, θα έχουν περισσότερη δόξα στη βασιλεία των ουρανών και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο. Ο καθένας θα δοξαστεί κατά το μέτρο τής αγάπης του.

Η θεία χάρη δέν αφαιρεί τήν ελευθερία, αλλά συνεργεί μόνο στήν εκπλήρωση τών εντολών του Θεού. Ο Αδάμ βρισκόταν στην κατάσταση της χάριτος, αλλά δεν του αφαιρέθηκε το αυτεξούσιο. Oι άγγελοι παραμένουν επίσης στο Άγιο Πνεύμα, αλλά δεν τούς έχει αφαιρεθεί η ελεύθερη βούληση.
Ο Κύριος έδωσε στη γη το Άγιο Πνεύμα• και όσοι το έλαβαν, αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους.
Ίσως πεις: “Γιατί λοιπόν δέν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη;”. Επειδή εσύ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις σύμφωνα με το δικό σου θέλημα.
Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέλημά του: Δέν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή του και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Γι’ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θάέπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο.

από το βιβλίο: «Γνωριμία με τον Θεό»
Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπού

πηγή:http://www.diakonima.gr

Παράδεισο χωρίς εσάς δεν τον θέλω!

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής,ο εν Πάτμω

Ο νέος Άγιος της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας, ο Γέροντας της Πάτμου, Ο Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής ήταν πράγματι χρηστός και εύχρηστος δούλος Κυρίου. Αναδείχθηκε εφάμιλλος των αλιέων της Γαλιλαίας αφού ακολούθησε στις ημέρες μας τα βήματά τους και έγινε Ιεραπόστολος και πνευματοφόρος Πατέρας της Εκκλησίας, στύλος και εδραίωμά της, ομολογητής πίστεως και πρότυπο όλων, όσοι επιθυμούν την κατά Χριστόν καινή ζωή.

Ο Όσιος Αμφιλόχιος ήταν ο ασκητής που βίωνε έμπονα την πραγματικότητα, ενημερωνόταν για τα επίκαιρα προβλήματα και κατανοούσε το μέγεθός τους, για να μπορεί ανάλογα να συντρέχει και να έρχεται αρωγός στους εμπερίστατους δείχνοντας σπλάχνα οικτιρμών και αδελφικής εν Χριστώ αγάπης. Του αρμόζουν οι τίτλοι του ασκητού, του κατηχητού και διδασκάλου, του ιεραποστόλου, του ομολογητού, του θαυματουργού. Έλαμψε ο νέος Πάτμιος Άγιος στο νοητό της Εκκλησίας μας στερέωμα ως νεόφωτος αστέρας, ο οποίος με τις αστραπές του Αγίου Πνεύματος που ενοικούσε μέσα του φώτισε τα πέρατα της Ορθόδοξης κοινωνίας μας.

Ο Γέροντας Αμφιλόχιος υπήρξε θιασώτης της ισάγγελης βιοτής και πολιτείας και συγχρόνως μιμητής και ομότροπος των πάλαι οσίων ασκητών, των οποίων στη σύγχρονη εποχή ανεζωγράφισε τα ηρωϊκά πνευματικά κατορθώματα.

Ο «πλήρης πνεύματος Αγίου και πίστεως» (Πραξ. ια 24) Γέροντας, ανέτειλε στην εξάκουστη νήσο της Πάτμου από γονείς απλοϊκούς μεν και πτωχούς, αλλά τηρητές των ευαγγελικών προσταγμάτων, τον Εμμανουήλ Μακρή από την Λειψώ και την Ειρήνη Μακρή από την Πάτμο. Το φως του ηλίου είδε στις 13 Φεβρουαρίου του σωτηρίου έτους 1889 και κατά το άγιο βάπτισμα έλαβε το όνομα Αθανάσιος.

Ἁγιασμένος από την κοιλιά της μητέρας του το νήπιο Αθανάσιος ουδέποτε θήλασε κατά τις δύο σταυρώσιμες ημέρες, την Τετάρτη και την Παρασκευή και όσο μεγάλωνε προόδευε στην αρετή και «χάρις Θεού ην επ’ αυτό» (Λουκ. β 40). Ο τακτικός εκκλησιασμός του μικρού Αθανασίου στην επιβλητική Μονή του Αγίου Ιωάννου, του Θεολόγου, αύξανε την ευλάβειά του προς τα Θεία και τον πόθο της ολοκληρωτικής αφιερώσεώς του στην Εκκλησία του Χριστού. Έτσι, στην ηλικία των 17 ετών εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Αμφιλόχιος. Ευγνωμονώντας τον Θεό μας για την τιμητική προς αυτόν κλήση Του παρέδωσε όλη την έφεση της καρδιάς του και τις αείρρυτες πηγές των δακρύων του. Πίστευε ο νεαρός μοναχός, ότι ο δρόμος που επέλεξε ήταν δρόμος προσφοράς, δρόμος θυσίας, δρόμος αυταπαρνήσεως. Όλές του οι κινήσεις, οι πράξεις, τα λόγια ήταν μόνο για την δόξα του Χριστού μας. Είναι από τις λίγες σύγχρονες μορφές που αγάπησαν τόσο τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή μας. Τον αγάπησαν και μόχθησαν για την δόξα του παναγίου Ονόματός Του.

Ο Όσιος Αμφιλόχιος έπαιρνε δύναμη από την μονολόγιστη ευχή, την ευχή του Ιησού, την οποία ασίγητα είχε στο στόμα του, καθώς την διδάχθηκε από τον σπηλαιώτη ασκητή, τον κολλυβά Θεόκτιστο, που τον επισκεπτόταν στο ερημητήριό του στην Παναγία του Γραβά, χάριν πνευματικής ωφελείας. Η μονολόγιστη ευχή, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», σώζει, ζωογονεί, χαροποιεί, δυναμώνει, στηρίζει. Ήξερε ο Γέροντας ότι η ευχή είναι βοηθητική στην κάθαρση, μόνη της, όμως, δεν είναι αποτελεσματική. Το να καίει κανείς κιλά λιβάνι όταν προσεύχεται, αν ο νους του είναι γεμάτος από κακούς λογισμούς για τους άλλους, δεν ωφελεί, αφού το θυμίαμα δεν ανεβαίνει στον ουρανό. Από τον νου κατεβαίνει ο πειρασμός στην καρδιά και κάνει τον άνθρωπο θηρίο. Αξία έχει όταν η μονολόγιστη ευχή συνοδεύεται από κάθαρση, από νήψη.

Νηστευτής ακραιφνέστατος ο νεαρός Αμφιλόχιος τρεφόταν με λιτή τροφή και ουδέποτε έφθασε σε κορασμό, ώστε να σηκωθεί από το τραπέζι χορτασμένος, γνωρίζοντας ότι «ο χορτασμός της κοιλίας ξηραίνει τα της κατανύξεως δάκρυα, ενώ η νηστεία και η εξ αυτής θλίψις γεννά δάκρυα σωτηριώδη», καθώς αναφέρει στην Κλίμακά του ο Άγιος Ιωάννης (Λόγος ιδ, ιε -ιστ ). Το απέριττο κελλί του ήταν η πνευματική του παλαίστρα, μέσα στην οποία πάλευε καθημερινώς «προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου» (Εφεσ. στ 11).

Η έννοια της ακτησίας και η μνήμη του εγγύς θανάτου ήταν βαθύτατα ριζωμένη στην καρδιά του και για το κελλί του επαναλάμβανε τη φράση των ασκητών: «Σήμερον εμού, αύριον ετέρου και ουδέποτέ τινος». Σε αυτό μάλιστα προς διαρκή μνήμη θανάτου είχε τοποθετήσει και ένα κρανίο νεκρού με την επιγραφή: «Και συ αύριο» και μυστικώς μονολογούσε: «Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού και ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει» ( Ψαλμ. 102, 13).

πηγή:https://www.pemptousia.gr

Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Παπαδόπουλος Θεόφιλος, Δάσκαλος

Για τη Μακεδονία θα μιλήσουμε σήμερα. Όχι όμως για τη σημερινή

Μακεδονία που είναι ελεύθερη και ζούμε σ’ αυτήν και είμαστε περήφανοι για

το όνομά της, μα για τη Μακεδονία των αρχών του 1900, που ήταν

σκλαβωμένη ακόμα στους Τούρκους.

Δυστυχώς, η Μακεδονία δεν απελευθερώθηκε με την επανάσταση του

1821, όχι γιατί δεν αγωνίστηκαν οι κάτοικοί της, ίσα ίσα που οι αγώνες και οι

θυσίες τους έμειναν στην ιστορία, κι όχι μόνο το 1821. Έγιναν κι άλλες

προσπάθειες, το 1854 και το 1878. Ωστόσο παρά τους αγώνες αυτούς η

Μακεδονία παρέμενε υπόδουλη.

Και δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τους κατακτητές Τούρκους μα και τους

Βούλγαρους, που τότε είχαν έναν και μοναδικό σκοπό. Την προσάρτηση της

Μακεδονίας στο βουλγαρικό κράτος. Τι έκαναν οι Βούλγαροι; Έστελναν στη

Μακεδονία τους φοβερούς κομιτατζήδες, οι οποίοι τρομοκρατούσαν τα

ελληνικά χωριά, πιέζοντας τους κατοίκους τους να δηλώσουν ότι είναι

Βούλγαροι.

Αυτοί που μαρτύρησαν περισσότερο ήταν οι παπάδες που τους πίεζαν να

τελούν τη λειτουργία στα βουλγαρικά και οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που

όταν δίδασκαν την ελληνική γλώσσα γνώριζαν την εκδίκηση των

κομιτατζήδων.

Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος και το ελληνικό κράτος τι έκανε; Δεν ήθελε να

βοηθήσει τους σκλαβωμένους Μακεδόνες; Δυστυχώς, εκείνη την εποχή η

Ελλάδα βρισκόταν σε άσχημη οικονομική και στρατιωτική κατάσταση. Μόλις

είχε τελειώσει ένας άτυχος πόλεμος (του 1897) και κανείς στην ελληνική

κυβέρνηση δεν τολμούσε έστω και να μιλήσει για την απελευθέρωση της

Μακεδονίας.

Όμως το θαύμα έγινε. Όχι από την κυβέρνηση μα από τον απλό λαό της

Μακεδονίας ξεκίνησαν τα πρώτα ανταρτικά σώματα. Πρωτοπόροι στον

Αγώνα στάθηκαν ο Ίων Δραγούμης που υπηρετούσε εδώ στη Μακεδονία ως

διπλωμάτης, και ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης. Ήταν

αυτοί που συγκρότησαν τα πρώτα ανταρτικά σώματα ενόπλων, με αρχηγούς

τον καπετάν Κώττα, τον καπετάν Άγρα και το Βαγγέλη Στρεμπενιώτη.

Και τότε έγινε ένα δεύτερο θαύμα. Αξιωματικοί, στρατιώτες και απλοί πολίτες

από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, ακόμα κι από την Κρήτη που ήταν κι αυτή

σκλαβωμένη, άρχισαν να περνούν κρυφά στη Μακεδονία και να πολεμούν

τους Βούλγαρους, δίνοντας έτσι κουράγιο στους σκλαβωμένους Έλληνες της

Μακεδονίας.

Ένας απ’ αυτούς τους Έλληνες ήταν και ο Παύλος Μελάς, ανθυπολοχαγός

του ελληνικού στρατού, νεότατος, 24 χρονών, παντρεμένος με δυο παιδιά,

από πλούσια οικογένεια. Δεν άντεξε άλλο η συνείδησή του, πέταξε τη στολή

του, γιατί άμα τον έπιαναν οι Τούρκοι με στολή θα είχε μεγάλο πρόβλημα η

ελληνική κυβέρνηση, και μ’ ένα τουφέκι στο χέρι και λίγα παλικάρια να τον

συντροφεύουν πέρασε κρυφά τα ελληνικά σύνορα -που τότε ήταν στη

Θεσσαλία- και μπήκε στο έδαφος της βασανισμένης Μακεδονίας. Απ’ όπου

περνούσε, σ’ όποιο ελληνικό χωριό βρισκόταν έδινε κουράγιο στους ντόπιους

κατοίκους, αντιμετωπίζοντας με θάρρος και αυταπάρνηση τους βούλγαρους

επιδρομείς.

Γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε σ’ όλη τη Μακεδονία. Όμως δεν τον

ήξεραν ως Παύλο Μελά. Το ψευδώνυμό του ήταν καπετάν Μίκης Ζέζας. Απ’

το όνομα των δύο παιδιών του, του Μίκη και της Ζέζας. Έπρεπε να κρύψει το

πραγματικό του όνομα για να μην καταλάβουν οι Τούρκοι ότι Έλληνες από

την ελεύθερη Ελλάδα περνούν τα σύνορα και βοηθούν τους Μακεδόνες

αδελφούς τους.

Οι Βούλγαροι πρώτη φορά συναντούσαν τόση αντίσταση από τους

Έλληνες. Μη μπορώντας όμως να σκοτώσουν οι ίδιοι τον Παύλο Μελά του

έστησαν ενέδρα στο χωριό Σιάτιστα κι εκεί ειδοποίησαν τον ισχυρό τουρκικό

στρατό να τον πιάσει. Στη μάχη που ακολούθησε μια σφαίρα χτύπησε στη

μέση τον Παύλο Μελά που λίγες ώρες αργότερα ξεψύχησε. Ήταν 13

Οκτωβρίου του 1904. Ο Παύλος Μελάς ήταν νεκρός…

Όμως κάτι περίεργο συνέβη μετά. Ένα ακόμα θαύμα. Ο θάνατός του αντί να

αποθαρρύνει τους Έλληνες, αντί να τους φοβίσει, αντί να τους κάνει να

χάσουν το κουράγιο τους έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Από κάθε μεριά της

Ελλάδας άρχισαν να καταφτάνουν μακεδονομάχοι, έτοιμοι να θυσιάσουν τη

ζωή τους, έτοιμοι να πολεμήσουν τους Βουλγάρους και τους Τούρκους,

έχοντας ως παράδειγμα τον αθάνατο ήρωα… τον Παύλο Μελά…  

Τελικά ο Μακεδονικός Αγώνας που κράτησε από το 1904 ως το 1908 δεν

απελευθέρωσε τη Μακεδονία. Κράτησε όμως τη φλόγα της ελευθερίας

άσβεστη στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Έδειξε στους υπόλοιπους Έλληνες ότι οι

σκλαβωμένοι Έλληνες αδελφοί τους χρειάζονταν τη βοήθεια και

συμπαράστασή τους.

4 χρόνια αργότερα με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – 13 η

Μακεδονία και η Ήπειρος γίνονταν ελληνικές. Το όνειρο του Παύλου Μελά

γινόταν επιτέλους πραγματικότητα. Η ελληνική σημαία κυμάτιζε στον Λευκό Πύργο.

Συνεχίζουμε!

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) τις αποφάσεις του τέως υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Γαβρόγλου με τις οποίες
καθορίσθηκαν τα προγράμματα σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου.

Το ΣτΕ αποφάσισε ότι "Πρέπει να επιδιώκεται η ανάπτυξη της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης".

πηγή:http://malkidis.blogspot.com

Άγιος Ευστάθιος και η συνοδεία του, Θεοπίστη η σύζυγος του, Αγάπιος και Θεόπιστος τα παιδιά του

Εὐστάθιον βοῦς παγγενῆ χαλκοῦς φλέγει, Καὶ παγγενῆ σὺ τοῦ Θεοῦ σῴζεις Λόγε. Εἰκάδι Εὐστάθιος γενεῇ ἅμα βοῒ καύθη.

Βιογραφία Ο Ευστάθιος ήταν αξιωματικός περίβλεπτος στη Ρώμη και στη χριστιανική πίστη προσήλθε με θαυμαστό τρόπο. Όταν κάποτε κυνηγούσε ένα ελάφι, είδε στα κερατά του να φέρει σταυρό και άκουσε μία φωνή που τον καλούσε στην ορθή πίστη. Έτσι πίστεψε και βαπτίστηκε με το όνομα Ευστάθιος από Πλακίδας που ονομαζόταν πριν, καθώς επίσης και η γυναίκα του Τατιανή σε Θεοπίστη, αλλά και τα δυο τους παιδιά Αγάπιος και Θεόπιστος. Όταν ο αυτοκράτωρ Τραϊανός έμαθε ότι ασπάσθηκε το χριστιανισμό, του αφαίρεσε τον ανώτερο στρατιωτικό βαθμό που είχε και τον εξόρισε με όλη του την οικογένεια. Κατά την πορεία όμως, τον χώρισαν από τη σύζυγο του Θεοπίστη και τα δύο του παιδιά, το Θεόπιστο και τον Αγάπιο. Το γεγονός αυτό, πίκρανε πολύ τον Ευστάθιο. Μετά από χρόνια, όταν ο Τραϊανός περιήλθε σε μεγάλη πολεμική δυσχέρεια, θυμήθηκε τον ικανότατο αξιωματικό του Ευστάθιο. Τον επανέφερε λοιπόν στην υπηρεσία, και ο Ευστάθιος με τη γενναιότητα αλλά και τη στρατηγική που τον διέκρινε συνετέλεσε κατά πολύ στην νίκη. Στο δρόμο μάλιστα, βρήκε την οικογένεια του και ένοιωσε μεγάλη χαρά. Ο διάδοχος, όμως, του Τραϊανού, Αδριανός, απαίτησε από τον Ευστάθιο να παραστεί στις θυσίες των ειδωλολατρικών θεών. Ο Ευστάθιος, βέβαια, αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να βασανιστεί αυτός και η οικογένεια του. Αλλά η αγάπη τους στο Χριστό ενδυνάμωνε την ψυχή τους στα βασανιστήρια, ενθυμούμενοι μάλιστα τους θείους λόγους, που λένε: «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμὸν ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Επιστολή Ιακώβου, α' 12). Πανευτυχής, δηλαδή, είναι ο άνθρωπος που βαστάει με υπομονή τη δοκιμασία των θλίψεων. Διότι έτσι γίνεται σταθερός και δοκιμασμένος, για να πάρει το λαμπρό και ένδοξο στεφάνι της αιώνιας ζωής, που υποσχέθηκε ο Κύριος σ' αυτούς που Τον αγαπούν. Τελικά, ο Ευστάθιος με την οικογένεια του πέθαναν μέσα σε χάλκινο πυρακτωμένο βόδι (117 μ.Χ.). πηγή:http://www.saint.gr

Άγιος Παίσιος:Όταν ψέλνεις αυτα τα δύο η Παναγία θα σε βοηθά

Γέροντα, όταν έχω συνέχεια πτώσεις στον αγώνα μου, με πιάνει λύπη.

– Να ψέλνεις το «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» και το «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά» . 

Αυτό να το κάνεις σαν κανόνα, και η Παναγία θα σε βοηθήσει. Η Παναγία δεν μας αφήνει· μας κουβαλάει στην πλάτη Της, αρκεί κι εμείς να το θέλουμε και να μην κλωτσάμε, όπως κάνουν τα άτακτα παιδιά.

Πάντων προστατεύεις Αγαθή,
των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί.
άλλην γαρ ουκ έχομεν, αμαρτωλοί προς Θεόν,
εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν,
οι κατακαμπτόμενοι, υπό πταισμάτων πολλών,
Μήτερ του Θεού του Υψίστου. όθεν σοι προσπίπτομεν.
ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Δέσποινα, πρόσδεξε τας δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσε ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Εκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλαττε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Τη πρεσβεία, Κύριε, πάντων των Αγίων και της Θεοτόκου την σην ειρήνην δος ημίν και ελέησον ημάς ως μόνος οικτίρμων.

Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.

Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων Τέ παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων, σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μητερ του Θεού του ύψίστου, συ Υπάρχεις Αχραντε σπευσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τους δούλους σου. (ήχος πλ. δ’ )

πηγή:https://www.iellada.gr

Τίμια Ζώνη της Θεοτόκου:Το φυλαχτό των άτεκνων ζευγαριών

Η Τίμια Ζώνη της Παναγίας είναι μία ζώνη την οποία είχε φτιάξει η ίδια η Θεοτόκος από τρίχες καμήλας. Το μοναδικό κομμάτι της που σώζεται μέχρι σήμερα βρίσκεται στη  Ιερά Μονή Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος.

Η Παναγία τάφηκε φορώντας την. Όταν ο Απόστολος Θωμάς  πήγαινε στη Γεσθημανή με τη βοήθεια ενός σύννεφου (νεφέλης) τρεις μέρες αργότερα από την Κοίμηση της Θεοτόκου, συνάντησε την Παναγία την στιγμή της όπου  με σώμα και πνεύμα ανέβαινε στους ουρανούς. Αμέσως της ζήτησε να του δώσει κάτι για ευλογία, και Εκείνη του έδωσε τη ζώνη της.

Ο Θωμάς έδειξε τη Ζώνη στους υπόλοιπους μαθητές που όταν τους διηγήθηκε την ιστορία άνοιξαν το μνήμα όπου είχαν εναποθέσει το Σώμα της Παναγίας και είδαν ότι έλειπε.

Από τότε η Αγία Ζώνη φυλασσόταν από τους  χριστιανούς  στην Ιερουσαλήμ, μέχρι την στιγμή που ο Αυτοκράτορας Αρκάδιος την μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου  Την  φύλαξε σε μία  λειψανοθήκη που ονόμασε «Αγίαν Σορόν».

Το 1204, κατά την Άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους έγιναν λεηλασίες και αρπαγές πολύτιμων κειμηλίων και θησαυρών. Κάποια  από αυτά, ήταν και κάποια τεμάχια της Αγίας Ζώνης. Ένα μέρος τους διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη.

Υποστηρίζεται ότι το Κειμήλιο δόθηκε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου από τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Καντακουζηνό, ο οποίος παραιτήθηκε από το αξίωμα και μόνασε στη Μονή.

Στο Ιερό Κειμήλιο καταφεύγουν πολλές στείρες γυναίκες, με την ελπίδα ότι η στοργική Μητέρα  Παναγία ως μητέρα και αυτή, θα της βοηθήσει να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να αποκτήσουν  το παιδί που τόσο λαχταρούν.

Πολλοί επίσης πιστοί καταφεύγουν  στη Χάρη της , για να την προσκυνήσουν, ζητώντας της να τους λυτρώσει από τα βάσανα και τις συμφορές που τους βαραίνει την ψυχή .

Ας γίνει το καταφύγιό μας και η ελπίδα μας για μια καλύτερη ζωή.

Μαρία Μαυρουδή

πηγή:https://www.iellada.gr

"Μη μεριμνάτε για τα εγκόσμια!
Όλα αυτά είναι μόνο ένα όνειρο!
Η επίγεια ζωή είναι  μόνο ένα όνειρο!
Ο καιρός πλησιάζει!
Καθαριστείτε με τη μετάνοια!
Ετοιμαστείτε για την αναχώρησή σας απ'αυτή τη ζωή!
Όσο κι αν έχετε ζήσει εδώ,
μια στιγμή μονάχα είναι.
Να προσεύχεστε αδιάλειπτα...

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ


"Περί τριών πραγμάτων μην βιάζεσαι να μιλάς:
1) Περί του Θεού,μέχρι να στερεώσεις την πίστη σου σ 'Αυτόν.

2)Περί της αμαρτίας του άλλου,μέχρι να θυμηθείς τη δική σου
και 

3)Περί της επόμενης ημέρας,μέχρι την αυγή της.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Θ. Μαλκίδης 

Και φτωχοί και αγράμματοι; Μνήμη Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

«Ἁµαρτάνετε πολύ νά τά ἀφήνετε τά παιδιά ἀγράµµατα καί τυφλά, καί µή µόνον φροντίζετε νά τούς ἀφήσετε πλούτη καί ὑποστατικά, καί µετά τόν θάνατό σας νά τά τρῶν καί νά τά πίνουν καί νά σᾶς ὀπισολογοῦν. Καλύτερα νά τά ἀφήσετε φτωχά καί γραµµατισµένα, παρά πλούσια καί ἀγράµµατα».


Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο πατροΚοσμάς, λέγοντας τα παραπάνω λόγια απευθυνόταν στο γένος των Ελλήνων που έβλεπε την καταπίεση των Οθωμανών και των συνεργατών τους να γίνεται ολοένα και σκληρότερη, έχοντας όμως πίστη στο Θεό και πεποίθηση στο Ρωμαίικο, ότι μπορούν τα γράμματα να γίνουν πρωταγωνιστικό μέσο απελευθέρωσης.

Είναι  φανερός ο  πόθος του Αγίου και εθνεγέρτη για την παιδεία των σκλαβωµένων Ελλήνων, με αυτήν  πίστευε ότι θα τους ελευθερώσει  από τα δεσμά της αμάθειας και της βαρβαρότητας των  καταπιεστών. Στον αδελφό του Χρύσανθο έγραφε  το 1779 ότι ίδρυσε 210 ελληνικά σχολεία και ανώτερες σχολές σε 30 επαρχίες που είχε επισκεφθεί, ενώ µερίµνησε και για την λειτουργία και συντήρησή τους.  Αυτός ο πόθος του για την παιδεία αποτελεί το πρώτο και βασικό στοιχείο, το οποίο χαρακτηρίζει  την ιεραποστολική και την εθνική  του δραστηριότητα.

Προβλέποντας την στρεβλή (σημερινή) πορεία της παιδείας μας θα πει, ότι «το κακό θα έρθῃ ἀπό τούς διαβασμένους», αναφερόμενος στους διαφωτιστές ψευτοδιανοούμενους, προσθέτοντας ότι «θά βγοῦν πράγματα ἀπό τά σχολεῖα, πού ὁ νοῦς σας δέν φαντάζεται». Περιγράφει προορατικά και την κοινωνική ζωή μας, όταν  μιλούσε για το γεγονός ότι οι πολιτικοί  «θά βάλουν φόρο στίς κόττες καί στά παράθυρα», ενώ  «οἱ ληστές (αυτοί δηλαδή που  χειρίζονται τίς τύχες μας) θα φύγουν ἀπό τά βουνά καί θά κατεβοῦν στίς πόλεις καί θά φοροῦν ποδήματα». 
Για τους νόμους που απορρυθμίζουν τον κοινωνικό , εκπαιδευτικό, εθνικό, οικονομικό και ηθικό μας βίο  επαληθεύθηκε η πρόβλεψή πως «θά δοῦμε και θά ζήσουμε τά Σόδομα καί τά Γόμορρα», ενώ προβλέποντας  το ζήτημα της μετανάστευσης, θα  αναφέρει το εξής: «Ἐσεῖς θά πᾶτε νά κατοικήσετε ἀλλοῦ καί ἂλλοι θἀρθοῦν νά κατοικήσουν σέ σᾶς»

Σήμερα ζούμε την παρακμή της παιδείας και τη χρεοκοπία της οικονομίας. 
Ζούμε την κατάρρευση της αξιοκρατίας   και την οικονομική πτώχευση. 
Ζούμε την έλλειψη ελληνικής και ορθόδοξης παιδείας και την οικονομική και κοινωική καταστροφή. 
Σήμερα έχουμε εκατομμύρια πτυχιούχους και ανάλογους άνεργους, παιδεία χωρίς μέλλον και αντίκρυσμα. 
Σήμερα είμαστε  "φτωχοί και αγράμματοι" για να παραφράσουμε τα  λόγια του Πατροκοσμά. 

πηγή:http://malkidis.blogspot.com

Θ. Μαλκίδης 

Ιστορία,  Αλήθεια, Δίκαιο, Εθνική Αξιοπρέπεια.....

Από την ομιλία σε νέους στην Καβάλα.

Το Δικαστήριο  της Ιστορίας το οποίο  θα κρίνει και  θα καταδικάσει αυτούς που υπέγραψαν την αισχρή πράξη της 17ης Ιουνίου, 

αυτούς που μας κατηγόρησαν ως 


Ετερόκλητο όχλο, Εθνίκια, Φασίστες, Λαϊκιστές, Εθνίκια, Εθνικιστές, Ακραίους,  Ακροδεξιούς, Τραμπούκους, 
Παρακρατικούς, 
Υποκινούμενους από ξένες δυνάμεις, Πουλημένους που τα παίρνουν,Πράκτορες, Υπερπατριώτες, Προσκυνημένους, 
Σκουπίδια, Ναζιστές, Πατριδοκάπηλους, Εθολαικιστές, Αποβράσματα

αυτούς που απουσίασαν από τον Αγώνα υπεράσπισης της Μακεδονίας και του Ελληνισμού

θα είναι αμείλικτο: 

Γιατί την Κρίση θα την κάνουν   ο Μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός Λαζαρίδης,  ο Παύλος Μελάς, ο καπετάν Άγρας και οι χιλιάδες Μακεδονομάχοι, οι Μητροπολίτες και οι ιερείς, οι δάσκαλοι και  οι δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα, ο Ελληνικός Λαός που δεν κρύφτηκε,  ούτε φοβήθηκε. 

Η Μακεδονία, ο Ελληνισμός, δεν παραδίδεται,  δεν υπογράφει !

πηγή:http://malkidis.blogspot.com